कोण जाणे...

बासरीचा सुरेल आवाज मी

साठवतो ह्र्दयाच्या गाभ्यात

आणि दूर क्षितीजावर

झिळमिळतो संधिप्रकाश

रात्र उमलते

चांदण्यांच्या फुलांची उधळण करते

आकाश उजळते

त्यांच्या  किणकिणीने

सारी पृथ्वी लोप पावते

काळाचे गतिमान चक्र विसावते

मुसळधार पाऊस धुवून काढतो झाडं

जी डवरतात काळोखात मूकपणे

नदी दुथडी भरून

नागमोडी वळणांतून मार्गस्थ होते

नि पाणी जमिनीला सुपीक बनवते

पुढे पुढे जात राहते

या भिनलेल्या आसमंतात

मी ही अचानक लुप्त होतो

का कोण जाणे मग मला कसचीच 

आठवण नाही बोचत

-अगदी तुझी सुद्धा