रहस्य

कधी आपण जेव्हा अट्टहास करतो

अथांग आभाळाशी दोन हात करण्याचा

तेव्हा आपणास जाणवत नाही आपली क्षुद्रता

नि त्याची निर्हेतुक असीमता

कधी आपण जेव्हा साहतो रूतणारे दुःख 

नि सहन नाही होत त्याची व्याप्ती सहज

तेव्हा आपण होतो अचंबित 

आभाळाच्या संयमीपणा नि अव्यक्त गहराईने

जेव्हा आपण सोडतो एक प्रथम उसासा 

जीवनाच्या हताश मर्यादेवर

तेव्हा जाणवतो निर्भय आभाळाचा 

अमर्याद एकटेपणा

कधी आपण  एकांतात जाणतो

जीवनातील दाहक अव्यवस्था

तेव्हा प्रथम कळतो 

आभाळाचा मुक्त मौनीपणा

कधी आपण समजू शकतो

ह्याच रित्या आभाळाचे रहस्यमय बापपण 

तेव्हा आणि तेव्हाच कदाचित उलगडू शकते

आपणास आपल्याही बापाचे

आभाळपणाचे रहस्यही..