आकाशातला बाप

माझ्या बापा-

आकाशातून प्रकाशकिरण

तुझ्या चेह-यावर पडल्यावर;

ठळकपणे प्रथमच दिसल्या

तुझ्या कपाळात रूतलेल्या आठयांच्या रेघा.

आताशा वाटतात तुझे डोळे थकल्यागत;

जाणवतो वेग मंदावताना पाऊलं टाकताना;

तुझ्या चेहऱ्यावरील घामाच्या र॓षा

खूप काही बोलून जातात.

सोसतच राहिलास तुझं दुःख निमूटपणे एकटाच;

पण वेदनेला मात्र कधीही प्रकट केलं नाहीच कुठेच;

तू अथक प्रयत्नातून जपलंस आम्हाला

पण प्रदर्शन नाही केलंस तुझ्या उपकारांचं.

अदीम मानवी जडणघडणीतून उत्क्रांत 

झालेलं अजब रसायन आहेस तू;

नेहमीच तू पचवलंस कठोरपणे अनेक युगांचं 

कष्टदायक कौटुंबिक कर्तेपण.

तू गर्जून भेदलंस आकाश कधी

तर कधी जपलंस आकाशाचं अतक्यॆ अमर्यादपण;

तळपलास कधी तळपत्या तलवारीगत तर 

कधी बनलास अभेद्य ढाल संकटात.

आमच्या गरजा भागवताना दिलंस भरभरून सारंच;

पण तू मात्र रिताच राहिलास आभाळागत;

मागे वळून पाहिलं नाहीस कधीच

नाही जमला तुला व्यवहार्य अचूक शहाणपणा.

चुकलेही असतील तुझे आयुष्याचे अडाखे;

कित्येकदा हरलाही असशील जगरहाटीनुसार;

पण जरी सारं जग फितुर झालं

तरी तू विखुरलं तुझं बापपण प्रत्येकासाठी. 

तेव्हा थोडंसं आकाशही थरारलं असेल;

आणि आकाशातला बापही बरसला असेल-

आकाश कोनाड्यात एकटाच

- एक बाप म्हणून...